O hafcie i workach

Bardzo lubię haft płaski. Nauczyła mnie go babcia, kiedy miałam jakieś 10-12 lat. Po jej śmierci porzuciłam haftowanie na niemal 20 lat. Przypomniałam sobie o nim w zeszłym roku, kiedy szukałam zajęcia pozwalającego mi się wyciszyć i odstresować. Zawsze lubiłam robótki ręczne, uwielbiam haftowane przedmioty, więc czemu nie? Kupiłam mulinę, wykopałam w domu jakieś płótna i ruszyłam:) Niestety pierwsze hafty były haftami tylko z nazwy. Teraz idzie mi nieco lepiej, ale do doskonałości jeszcze dłuuuga droga. Pierwszą poważniejszą rzecz zrobiłam pół roku temu, dla koleżanki w ramach podziękowań. Koleżanka tańczyła kiedyś w zespole folklorystycznym, a ja postanowiłam nauczyć się haftu łowickiego, więc wydumałam coś takiego:

Koniecznie chciałam, żeby pamiętała że to ode mnie, więc na szybko wymyśliłam metkę, z której dziś się śmieję:

Planuję zrobić sobie metki, ale wciąż nie mogę kupić papieru transferowego...

Zachęcona tym, ze woreczki stosunkowo szybko się "produkuje" (nie mam maszyny więc szyję je ręcznie), popełniłam kolejne:

 

Przepraszam hafciarki kaszubskie, które mogą się poczuć urażone moją pracą.Muszę się przyznać że mam ogromną słabość do wzorów ludowych i te kaszubskie są jednymi z moich ulubionych (zaraz po łowickich), nie mam jednak bladego pojęcia o zasadach haftu kaszubskiego.


Kolejny woreczek powstał przypadkiem. Uczyłam się haftu łowickiego i cieniowania. W ramach ćwiczeń powstał hafcik, z którym nie wiedziałam co zrobić. Byłam jednak z niego dumna i koniecznie chciałam do czegoś wykorzystać. Uszyłam więc na szybko "worek podróżny" w którym chowam robótkę, kiedy wybieram się w podróż:

Wszystkie woreczki to recykling. Hafty powstawały na torbach na zakupy, podszewki mają z kolorowych koszulek, a ostatni uszyty jest z zasłonki kuchennej mojej mamy :) Jak już się nauczę, to będę inwestować w materiały ;)